Οι χρυσοί σκούφοι Moody’s

Όσο πολύπλοκη και αν φαίνεται η λειτουργία της οικονομίας, υπακούει σε κανόνες που μοιάζουν αρκετά με τους εμπειρικούς κανόνες λειτουργίας μιας επιχείρησης. Υπάρχει η παραγωγή, τα έσοδα, τα έξοδα και ενίοτε οι κλεψιές. Σε όλα αυτά προστίθεται η φήμη της επιχείρησης. Η αξιολόγηση μιας επιχείρησης μέσα από την φημολογία και την εικόνα της δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση. Πολλές φορές ο αντίπαλος μπορεί να δημιουργήσει ψεύτικες φήμες ή να αξιοποιήσει υπάρχουσες για να επικρατήσει στην αγορά.
Ας πάμε τώρα στην οικονομία. Στην Ελλάδα, τα ξέρουμε και τα έσοδα και τα έξοδα. Ξέρουμε και για τις κλεψιές αν και δεν θα μάθουμε ποτέ για τους κλέφτες. Η φήμη τώρα της επιχείρησης που λέγεται Ελλάδα, είναι θέμα των οίκων αξιολόγησης. Moody’s, Fitch και λοιπές αγορολαγνικές δυνάμεις. Ένας φίλος οικονομολόγος ,ο οποίος επιμένει πως ο κύριος Παπακωνσταντίνου είναι καλός για κρατικός λογιστής αλλά όχι για Υπουργός, παρομοιάζει τους οίκους αξιολόγησης, με τους μηχανισμούς που δίνουν τα αστέρια στα ξενοδοχεία, ή τους χρυσούς σκούφους στα ρεστοράν. Αν δεν ταΐσεις την επιτροπή, δεν έχει σκούφο. Και δεν μιλάμε για μαριδάκι.
Πόσο αξιόπιστοι είναι λοιπόν οι οίκοι αξιολόγησης; Αρκεί ένα παράδειγμα. Οι οίκοι αυτοί είχαν αξιολογήσει τα σύνθετα ομόλογα που προέκυπταν από τα αμερικανικά στεγαστικά δάνεια, και τα οποία οδήγησαν στην κρίση, ως πολύ αξιόπιστα προϊόντα.
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως οι βασικοί μέτοχοι της, Goldman Sachs, του χρηματοπιστωτικού αυτού κολοσσού, είναι και μεγαλομέτοχοι του οίκου αξιολόγησης Moody’s. Αυτή η παγκόσμια τράπεζα που στο αποκαλυπτικό βιβλίο του MARC ROCHE «Η Τράπεζα» (εκδόσεις Μεταίχμιο) περιγράφεται ως μια οικονομική σέχτα που διοικεί τον κόσμο, δεν πουλάει βέβαια πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια. Πουλάει προϊόντα στοιχήματος. Ένα προϊόν μπορεί να είναι η πιθανότητα να πτωχεύσει η Ελλάδα. Αυτή την πιθανότητα, πουλάνε στις περίφημες «αγορές». Δεν είναι τίποτα άλλο από τους αλογομούρηδες του καπιταλισμού.
Οι αξιότιμοι μέτοχοι λοιπόν της Goldman Sachs, οι οποίοι έχουν ίσως στοιχηματίσει κατά της Ελλάδας, μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά, αν οι οίκοι αξιολόγησης (οι δικοί τους οίκοι) υποβαθμίσουν τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική οικονομία.
Αυτές τις μέρες είχαμε λοιπόν μια αρνητική αξιολόγηση από τον οίκο Moody’s. Η κυβέρνηση μίλησε αμέσως για παιχνίδι και αξιολόγηση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όλα αυτά λίγο πριν πάμε για διαπραγμάτευση. Και ξέρουν πολύ καλά τι λένε. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μας, πέρυσι τον Οκτώβριο, κάποιοι κύριοι της Golman Sachs, είχαν έρθει στην Αθήνα και πρότειναn στον Γ. Παπανδρέου ένα δικό τους προϊόν αντί για δάνειο. Ο Παπανδρέου αρνήθηκε και τις επόμενες μέρες άρχισε η αρνητική αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας και η άνοδος των spreads. Ένα μήνα αργότερα, και πάλι η Goldman Sachs, πρότεινε και ένα άλλο κινέζικο δανειακό προϊόν. Ο πρωθυπουργός αρνήθηκε. Αμέσως μετά είχαμε μια δεύτερη αρνητική αξιολόγηση από την Moody’s .
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι κούρσες των αγορών, είναι γεμάτες αναβολικά. Ένα παιχνίδι που στήνουν οι αλογομούρηδες της αμοραλιστικής οικονομίας. Έχει δίκιο η κυβέρνηση που φοβάται. Το ερώτημα είναι γιατί συμμετέχει στην κούρσα.
Για ποιο λόγο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, έβαλε διευθύνοντα σύμβουλο του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους ένα πρώην στέλεχος της Goldman Sachs; Τον άνθρωπο που υπηρετούσε στην «Τράπεζα», όταν αυτή πείραζε το ελληνικό χρέος επί Σημίτη για να παρουσιάσουμε ψεύτικα στοιχεία και να μπούμε στην ΟΝΕ; Η Goldman Sachs, κέρδισε απ’ αυτή την ιστορία 330 εκατομμύρια ευρώ. Και εμείς μπήκαμε σε ένα παιχνίδι που δεν μπορούσαμε να αντέξουμε.
Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση θέλει να εκφράζεται από τέτοιους ανθρώπους των αγορών; Γιατί αποδέχεται αυτό το παιχνίδι και δεν βγαίνει εκτός; Γιατί συμβαδίζει με τις «αγορές» που δεν συμβαδίζουν μαζί μας;
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τους μκρότερους άμεσους φόρους και τους μεγαλύτερους έμμεσους. Αυτοί που έχουν δηλαδή, συνεχίζουν να δίνουν τα λιγότερα. Επίσης προτιμούν να μην επενδύουν αφού είναι πολύ πιο επικερδής η φοροαπαλλαγή απ’ το ρίσκο της επένδυσης. Την ίδια ώρα οι τράπεζες καταγράφουν κέρδη , επιδοτούνται απ’ την κυβέρνηση και δεν απειλούνται. Το επιχείρημα είναι πως θα διαταραχτεί η αγορά. Αυτοί που τα λένε, γιατί δεν αφήνουν αλήθεια την «αγορά» που προσκυνούν, να λειτουργήσει; Και να κλείσει όσες τράπεζες δεν πρέπει να υπάρχουν;
Ο κύριος Παπακωνσταντίνου καλά κάνει και φοβάται τους οίκους αξιολόγησης. Αλλά αυτό δεν βγάζει πουθενά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι φοβάται επίσης να βγει από τα δεδομένα των “αγορών”, ανοίγοντας μια ελληνική αγορά με άλλους όρους. Με φορολόγηση όσων έχουν. Λεφτά υπάρχουν. Ας τα πάρει, αντί να εκφράζει τη δυσφορία του για τις αρνητικές αξιολογήσεις ξέροντας πως τον βάζουν σε μια κούρσα όπου θα τρέχει, χωρίς αποτέλεσμα. Εκτός αν δεν θέλει. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος δικαιούται να πει “μουλάρι ο Αστραχάν”. Αν επιζητεί το χρυσό σκούφο των Moody’s , θα συνεχίσει να φοράει σομπρέρο.