Ο πατέρας μου λέει "όσο ζω και παίρνω σύνταξη, μη φοβάστε τίποτα". Ντρέπομαι να σας πω το ποσόν της σύνταξης του πατέρα μου. Παρ’ όλα αυτά, τα φέρνει πέρα, δεν θέλει να τσοντάρουμε στα καθημερινά έξοδα, νιώθει αυτάρκης και πάνω απ’ όλα προστάτης οικογένειας, 85 ετών και ποδηλάτης μεγάλων αποστάσεων. Φοβάται για μας, για τα εγγόνια του, είναι με ένα "αχ" γενικώς, αλλά δεν χάνει το χαμόγελο και την αισιοδοξία του. Τον βλέπω και ντρέπομαι για τις κρίσεις απαισιοδοξίας μου. Μαζεύαμε ήλιο χθες. "Θυμάσαι;". "Θυμάμαι". Ξεδιπλώθηκε η ζωή μας... Δεν είναι η πρώτη κρίση που περνάμε. Χρόνια πείνας. Ανέχειας και ανεργίας.
"Θυμάσαι που σ’ έστελνα στον παπά να πάρεις χαρτί απορίας, όταν έπρεπε να μπεις στο νοσοκομείο. Θυμηθήκαμε τα δέματα από την Αμερική με κάτι άθλια ρούχα και μουχλιασμένο τυρί σε χρυσό μεταλλικό κουτί. Τις δουλειές που κάναμε για να τα βγάλουμε πέρα. "Πούλαγες κεριά στην Ανάσταση". Το είχα ξεχάσει. Μιλούσαμε ώσπου χάθηκε ο ήλιος. Μείναμε μ’ ένα χαμόγελο. "Ναι μωρέ, θα το περάσουμε κι αυτό". 85 ετών και αισιόδοξος, άρα δεν έχω δικαίωμα απαισιοδοξίας. Πήρα τη βέσπα και βγήκα στο σούρουπο. Άλλαζε χρώματα το νησί. Οι γάτες με περίμεναν στην αυλόπορτα, μπήκαν μπροστά και κάναμε αγώνες ταχύτητας, ποιος θα φτάσει πρώτος. Οι ρουφιάνες στην ανηφόρα κόβουν δρόμο και τις βρίσκω να με περιμένουν. Μαζί με τους λογαριασμούς που αφήνει ο ταχυδρόμος. Ούτε που τους ανοίγω. Μπήκα στην ομάδα "δεν πληρώνω". Εχω, πληρώνω. Δεν έχω, δεν πληρώνω. Δεν θα σκάσω κιόλας. Είναι μικρή η ζωή για να με πεθάνουν τα Μνημόνια και οι ανακοινώσεις. Τα χρέη και η έλλειψη μετρητών. Βλέπω παντού λευκές μαργαρίτες και μοβ παπαρούνες. Ανθίζει η γη, έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Κοκκίνισα στον ήλιο, έφυγε το κρύωμα, μου χαμογελούν στο δρόμο, χαμογελώ και ’γω. Τόσα έχω ζήσει, ας ζήσω κι άλλα.
"Θυμάσαι που σ’ έστελνα στον παπά να πάρεις χαρτί απορίας, όταν έπρεπε να μπεις στο νοσοκομείο. Θυμηθήκαμε τα δέματα από την Αμερική με κάτι άθλια ρούχα και μουχλιασμένο τυρί σε χρυσό μεταλλικό κουτί. Τις δουλειές που κάναμε για να τα βγάλουμε πέρα. "Πούλαγες κεριά στην Ανάσταση". Το είχα ξεχάσει. Μιλούσαμε ώσπου χάθηκε ο ήλιος. Μείναμε μ’ ένα χαμόγελο. "Ναι μωρέ, θα το περάσουμε κι αυτό". 85 ετών και αισιόδοξος, άρα δεν έχω δικαίωμα απαισιοδοξίας. Πήρα τη βέσπα και βγήκα στο σούρουπο. Άλλαζε χρώματα το νησί. Οι γάτες με περίμεναν στην αυλόπορτα, μπήκαν μπροστά και κάναμε αγώνες ταχύτητας, ποιος θα φτάσει πρώτος. Οι ρουφιάνες στην ανηφόρα κόβουν δρόμο και τις βρίσκω να με περιμένουν. Μαζί με τους λογαριασμούς που αφήνει ο ταχυδρόμος. Ούτε που τους ανοίγω. Μπήκα στην ομάδα "δεν πληρώνω". Εχω, πληρώνω. Δεν έχω, δεν πληρώνω. Δεν θα σκάσω κιόλας. Είναι μικρή η ζωή για να με πεθάνουν τα Μνημόνια και οι ανακοινώσεις. Τα χρέη και η έλλειψη μετρητών. Βλέπω παντού λευκές μαργαρίτες και μοβ παπαρούνες. Ανθίζει η γη, έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Κοκκίνισα στον ήλιο, έφυγε το κρύωμα, μου χαμογελούν στο δρόμο, χαμογελώ και ’γω. Τόσα έχω ζήσει, ας ζήσω κι άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου