Αρκετοί φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, περαστικοί στο δρόμο κι ακόμα μέσα από το facebook με ρωτούν καθημερινά ποια γνώμη έχω για το κίνημα των λεγόμενων «αγανακτισμένων» και ποιες επιπτώσεις νομίζω ότι θα έχει στην ζωή μας. Η απάντηση, ασφαλώς, δεν είναι απλή ούτε εύκολη. Άλλωστε, το κίνημα αυτό ούτε ενιαίο είναι ούτε σαφή κατεύθυνση και προοπτική έχει. Εκφράζει, αναμφίβολα, την αγωνία και τον φόβο όλων μας για τη βίαιη ανατροπή της ζωής μας και του βιοτικού μας επιπέδου, αλήθεια που συμμερίζομαι κι εγώ για το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου και της πατρίδας μας. Κι αυτός ο φόβος, που πολύ συχνά μετατρέπεται, όπως στην περίπτωση των «αγανακτισμένων», σε τυφλή οργή, μας κατατρώγει όλων τα σωθικά καθημερινά, καθώς βλέπουμε την οικονομία να καταρρέει και τη χώρα να δείχνει ανίκανη να διαχειρισθεί τη νέα οδυνηρή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται.
Όμως εκ των πραγμάτων ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα για τους «αγανακτισμένους» και την απήχηση τους. Το πρώτο ερώτημα, που κατά τη γνώμη μου ανακύπτει, είναι πότε «αγανάκτησαν». Και για να καταλάβετε τι εννοώ να σας δώσω ένα απλό ιστορικό στοιχείο από την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας. Το 1944 κατά την απελευθέρωση της χώρας από τους Ναζί, ο πρωθυπουργός ονομαζόταν Παπανδρέου. Το 1955 ο πρωθυπουργός λεγόταν Καραμανλής. Το 1965 Παπανδρέου. Το 1975 Καραμανλής. Το 1985 Παπανδρέου. Το 1995 Παπανδρέου. Το 2005 Καραμανλής. Και φυσικά το 2011 Παπανδρέου. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, οι «αγανακτισμένοι», που ψήφιζαν συστηματικά επί 60 και πλέον χρόνια, με την εξαίρεση της δικτατορίας, τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, άντε και λίγο Μητσοτάκη, με ποσοστά που υπερέβαιναν το 75% και συχνά το 80%, πότε κατάλαβαν ότι το σύστημα αυτό ήταν σαθρό και διεφθαρμένο και πότε αντελήφθησαν ότι αυτοί, οι πολιτικοί, που τους υποστήριζαν από πατέρα σε γιό κι εγγονό τόσες δεκαετίες, είναι κλέφτες κι ανίκανοι; Το 2010 μήπως;
Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι», που συνωθούντο στα πολιτικά γραφεία των Παπανδρέου, Καραμανλή και των ακολούθων τους για να τους διορίσουν στο Δημόσιο, να τους δώσουν επιπλέον επιδόματα, να τους χορηγήσουν πρόωρες συντάξεις, να τους «βολέψουν», επί δεκαετίες αγανακτούσαν εναντίον εκείνων, όπως ο γράφων, που προέβλεπαν ότι με τον ακατάσχετο δανεισμό των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση και στην καταστροφή. Και μας αποκαλούσαν, κατά την ιψενική έννοια, «εχθρούς του λαού».
Το δεύτερο ερώτημα, που ανακύπτει για τους «αγανακτισμένους», είναι τι επιδιώκουν. Αν σήμερα, έστω και την έσχατη στιγμή στρέφονται εναντίον των οικογενειών που επεβλήθησαν επί έξη δεκαετίες στην πολιτική ζωή του τόπου, επειδή διαμόρφωσαν αυτή τη «φούσκα» του συντεχνιακού και πελατειακού κράτους, που κατέρρευσε το 2010 και τυπικά και ζητούν να εγκαθιδρυθεί ένα κράτος δικαίου, όπου ο πολίτης δεν θα πρέπει να μετέχει σε οργανωμένες συντεχνίες ή να μετέχει του πελατειακού συστήματος κάθε βουλευτή και κάθε κόμματος, τότε το κίνημα αυτό και προοπτική κι όραμα θα διέθετε και θα προσέφερε υπηρεσίες στο τόπο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι «αγανακτισμένοι» αγανάκτησαν επειδή οι οικογένειες των Καραμανλή και των Παπανδρέου κι οι ακόλουθοι τους, που συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα, δεν μπορούν να συνεχίζουν να συντηρούν αυτό το πελατειακό και συντεχνιακό κράτος, που κατέρρευσε οριστικά και δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στη νέα πραγματικότητα. Εφόσον αυτό ισχύει, τότε πολύ φοβάμαι ότι οι αγανακτισμένοι ούτε ουσιαστικό αποτέλεσμα θα έχουν στις κινητοποιήσεις τους ούτε λύσεις στο πιεστικό πραγματικό πρόβλημα της χώρας θα συμβάλλουν να δοθεί.
Όμως εκ των πραγμάτων ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα για τους «αγανακτισμένους» και την απήχηση τους. Το πρώτο ερώτημα, που κατά τη γνώμη μου ανακύπτει, είναι πότε «αγανάκτησαν». Και για να καταλάβετε τι εννοώ να σας δώσω ένα απλό ιστορικό στοιχείο από την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας. Το 1944 κατά την απελευθέρωση της χώρας από τους Ναζί, ο πρωθυπουργός ονομαζόταν Παπανδρέου. Το 1955 ο πρωθυπουργός λεγόταν Καραμανλής. Το 1965 Παπανδρέου. Το 1975 Καραμανλής. Το 1985 Παπανδρέου. Το 1995 Παπανδρέου. Το 2005 Καραμανλής. Και φυσικά το 2011 Παπανδρέου. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, οι «αγανακτισμένοι», που ψήφιζαν συστηματικά επί 60 και πλέον χρόνια, με την εξαίρεση της δικτατορίας, τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, άντε και λίγο Μητσοτάκη, με ποσοστά που υπερέβαιναν το 75% και συχνά το 80%, πότε κατάλαβαν ότι το σύστημα αυτό ήταν σαθρό και διεφθαρμένο και πότε αντελήφθησαν ότι αυτοί, οι πολιτικοί, που τους υποστήριζαν από πατέρα σε γιό κι εγγονό τόσες δεκαετίες, είναι κλέφτες κι ανίκανοι; Το 2010 μήπως;
Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι», που συνωθούντο στα πολιτικά γραφεία των Παπανδρέου, Καραμανλή και των ακολούθων τους για να τους διορίσουν στο Δημόσιο, να τους δώσουν επιπλέον επιδόματα, να τους χορηγήσουν πρόωρες συντάξεις, να τους «βολέψουν», επί δεκαετίες αγανακτούσαν εναντίον εκείνων, όπως ο γράφων, που προέβλεπαν ότι με τον ακατάσχετο δανεισμό των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση και στην καταστροφή. Και μας αποκαλούσαν, κατά την ιψενική έννοια, «εχθρούς του λαού».
Το δεύτερο ερώτημα, που ανακύπτει για τους «αγανακτισμένους», είναι τι επιδιώκουν. Αν σήμερα, έστω και την έσχατη στιγμή στρέφονται εναντίον των οικογενειών που επεβλήθησαν επί έξη δεκαετίες στην πολιτική ζωή του τόπου, επειδή διαμόρφωσαν αυτή τη «φούσκα» του συντεχνιακού και πελατειακού κράτους, που κατέρρευσε το 2010 και τυπικά και ζητούν να εγκαθιδρυθεί ένα κράτος δικαίου, όπου ο πολίτης δεν θα πρέπει να μετέχει σε οργανωμένες συντεχνίες ή να μετέχει του πελατειακού συστήματος κάθε βουλευτή και κάθε κόμματος, τότε το κίνημα αυτό και προοπτική κι όραμα θα διέθετε και θα προσέφερε υπηρεσίες στο τόπο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι «αγανακτισμένοι» αγανάκτησαν επειδή οι οικογένειες των Καραμανλή και των Παπανδρέου κι οι ακόλουθοι τους, που συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα, δεν μπορούν να συνεχίζουν να συντηρούν αυτό το πελατειακό και συντεχνιακό κράτος, που κατέρρευσε οριστικά και δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στη νέα πραγματικότητα. Εφόσον αυτό ισχύει, τότε πολύ φοβάμαι ότι οι αγανακτισμένοι ούτε ουσιαστικό αποτέλεσμα θα έχουν στις κινητοποιήσεις τους ούτε λύσεις στο πιεστικό πραγματικό πρόβλημα της χώρας θα συμβάλλουν να δοθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου