Επαναδιαπραγμάτευση τώρα!!!

Του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΠΛΕΟΝ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη προβοκάτσια από την «απειλή» για επιστροφή μας στη δραχμή. Η ευκολία -τελικά- με την οποία εγκρίνονται τα πακέτα στήριξης της ελληνικής οικονομίας τα λέει όλα. Εξίσου αισχρή και εκφοβιστική κινδυνολογία είναι και η άλλη «απειλή», περί ενδεχομένου αποβολής μας από την ευρωζώνη. Τα νέα 120 δισ. που είναι έτοιμη να χορηγήσει η Τρόικα, μετά τη...

δεδομένη 5η δόση, η οποία παραμένει σε εκκρεμότητα, μόνο ως μπαμπούλας προκειμένου να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, επίσης τα λέει όλα. Ολα τα άλλα μοιάζουν πλέον με αφελείς απόπειρες «τρομοκράτησης» μιας κοινωνίας που φοβάται όλο και λιγότερο.

Οσο το κόστος διάσωσης της Ελλάδας είναι μικρότερο από το κόστος της πτώχευσής της, η χώρα δεν πρόκειται να πτωχεύσει ποτέ, δεν πρόκειται να επιστρέψει στη δραχμή και δεν πρόκειται να αποβληθεί από την ευρωζώνη. Κι αυτό το γνωρίζουν ήδη όσοι πρέπει να το γνωρίζουν και εντός και εκτός της χώρας. Ομως αυτό που ισχύει τώρα -και κατά πάσα πιθανότητα και για τα επόμενα 4 χρόνια- δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ισχύει και μετά. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Γιατί είναι προφανές ότι εκείνο το τμήμα της Ε.Ε. που δεν διαπνέεται από φλογερά ευρωπαϊκά αισθήματα και ονειρεύεται μια ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, αλλά κι εκείνα τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που έχουν αναγορεύσει την πτώχευση της Ελλάδας σε «παγκόσμιο στοίχημα τιμής», παίρνουν ήδη τα μέτρα τους, ώστε κάποια στιγμή, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, να μπορούν να «απαλλαγούν» από την Ελλάδα. Σε 4 χρόνια π.χ., έχοντας αγοράσει χρόνο και έχοντας πάρει τα μέτρα τους, θα έχουν καταφέρει το κόστος της ενδεχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας να είναι μικρότερο από το κόστος της διάσωσής της.

ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας να μην αποτελεί «συστημικό πρόβλημα» ούτε για το ευρώ ούτε για την ευρωζώνη, όπως είναι ακόμα. Στο μεταξύ θα έχει αγοραστεί και ο ελληνικός πλούτος σε τιμή ευκαιρίας. Και κάπως έτσι θα έχει συνδυαστεί «το τερπνόν μετά του ωφελίμου»… Η εικόνα, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει «ξεκαθαρίσει» σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τόσο, ώστε καθίσταται θέμα εθνικής επιβίωσης η επαναδιαπραγμάτευση τώρα! Τώρα που ακόμα η χώρα, έστω μέσω του κινδύνου πτώχευσής της, έχει διαπραγματευτική ικανότητα. Και σε αυτή την πολιτική υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν και για συναίνεση και για τη δημιουργία εθνικού μετώπου και για τεράστιες υποχωρήσεις, από θέσεις, απόψεις και φιλοδοξίες.

Επ’ αυτού όμως και όχι επί των ανούσιων και κουτοπόνηρων συναινετικών «ανοιγμάτων» της κυβέρνησης. Εχει τα κότσια και τη βούληση η κυβέρνηση να βαδίσει αυτόν το δρόμο; Μπορεί να αποστεί από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει; Μπορεί και θέλει να επαναδιαπραγματευτεί; Αν ναι, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αν όχι, ας ψάξει αλλού για κορόιδα. Αν, όπως φαίνεται, ψάχνει απλώς για συνοδοιπόρους στην αποτυχία και σε συνεταίρους στο μοίρασμα της ευθύνης σε μια καταδικασμένη πολιτική, τότε θα μείνει ακόμα πιο μόνη απ’ όσο -πολύ- μόνη είναι ήδη...