Εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς πλακωνόμαστε μεταξύ μας!

Τελικά έχουν δίκαιο όσοι υποστηρίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι το "ναρκωτικό" του λαού. Το επιβεβαίωσαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και άρχισαν να ανταλλάσσουν μπουνιές και κλωτσιές επιλέγοντας αυτόν τον τρόπο για να λύσουν τις οπαδικές τους διαφορές. Οι άνθρωποι που μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης έναν από τους κεντρικότερους δρόμους αυτής της πόλης είναι οι ίδιοι που αν και ανήκουν στη γενιά των 500 ευρώ ή ακόμα χειρότερα είναι άνεργοι, κάθονται... αποχαυνωμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους και παρακολουθούν αδιαμαρτύρητα από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες στο όνομα της οικονομικής κρίσης να τους μειώνουν το μισθό, να τους αφήνουν απλήρωτους ή να τους κόβουν κοινωνικά δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες χρόνων.

Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αν και παρακολουθεί από μακριά (και με μια δόση ωχ αδερφισμού) τις κοινωνικές εξελίξεις, παρά το γεγονός ότι οι εργασιακές και ασφαλιστικές ανατροπές τους αφορούν άμεσα, εν τούτοις είναι έτοιμοι- ανά πάσα στιγμή- να παίξουν ξύλο για την αγαπημένη τους ομάδα. Για αυτήν και μόνο για αυτήν και ας καίγεται δίπλα τους ο κόσμος.
Δυστυχώς τέτοιες συμπεριφορές επιβεβαιώνουν τους εκφραστές της άποψης ότι πολλές φορές το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται από διάφορες κυβερνήσεις προκειμένου να στραφεί η προσοχή της κοινωνίας μακριά από τα φλέγοντα ζητήματα. Και τέτοια απασχολούν ουκ ολίγα σήμερα την ελληνική κοινωνία.
Από που να ξεκινήσει κανείς; Από την άσχημη οικονομική μας κατάσταση, από τις στρατιές ανέργων, από την κοινωνική εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας, από τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας; Από που; Και αντί να σταθούμε στα πόδια μας και να αποφασίσουμε εμείς για το μέλλον μας, σκύβουμε το κεφάλι ως οι αποκλειστικοί ένοχοι.
Η βασική διαπίστωση είναι μια: Έχουμε μετατραπεί σε υπνωτισμένους ή καθοδηγούμενους πολίτες. Όποιο επίθετο από τα δυο και αν προτιμάτε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και αυτό πρέπει να αλλάξει!