Είμαστε ο ανθός ενός εγκλήματος

       Είμαστε ο ανθός ενός εγκλήματος. Ξεχασμένοι από κάθε υποτιθέμενη ''πατρίδα'' και Ελλάδα και από κάθε είδους ''θρησκεία'' και Χριστιανισμό, που μεθοδευμένα συνομοτίσανε όλοι πριν 100 περίπου χρόνια για να γίνει πράξη το μέγιστο έγκλημα που είχανε μεθοδεύσει και είχανε βάλει στα τραπέζια τους οι ''μεγάλοι''. Κορμός του άνθους οι γονείς και οι παπούδες μας και ρίζα οι προπαπούδες μας. Αυτοί που τράβηξαν τα χειρότερα. Στις πλάτες των οποίων πήρε σάρκα και οστά το τέλος και η κορύφωση του εγκλήματος που είχαν ξεκινήσει οι εθνικιστικές Τουρκικές δυνάμεις με την αποσιώπιση των περισσοτέρων στον κόσμο και την μηδενική βοήθεια από την Ελλάδα.
        Δεν είναι πατρίδα μας η Ελλάδα. Πατρίδα μας ήταν μόνο μία και πλέον πατρίδα μας είναι όλη η γη. Στη Γερμανία, στην Αφρική, στην Αμερική, στην Σουηδία, στην Ασία , στην Αυστραλία και παντού. Μακάρι να μην γνωρίσει κανένας άνθρωπος στον κόσμο αυτά που συνέβησαν τότε. Να μην σφαγιαστεί κανένας. Να μην βιαστεί καμία γυναίκα. Να μην βασανιστούν και αποκεφαλιστούν βρέφη. Να μην δουν τα μωρά να σφάζοντε μπροστά στα μάτια τους οι γονείς τους. Να μην ξεριζωθεί απο το σπίτι του, από τη γειτονιά του κανένας. Να μην χωριστούνε φιλίες δεκαετιών και ποτέ να μην καούνε και καταστραφούν κόποι 3.000 χρόνων.


Το τραγούδι και το ποίημα που ακολουθούν είναι ένα δείγμα του πως νοιώθουμε εμείς. Τα άνθη του εγκλήματος, που πλέον ανθίσαμε στα χαλάσματα του ανθρωπίνου μίσους.
Ση γην αδά, κανένα κτήνεο κι έχ' τόσον μίσος αμόν τον άνθρωπο. Καταραμένο γέννος.


(Η επιλογή της εκτέλεσης απο την συγκεκριμένη εκπομπή δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε, η επιλογή έγινε στην τύχη και επιλέχτηκε για την συμμετοχή του μεγάλου Τερζά στην απαγγελία του καθηλωτικού ποιήματος του οποίου παρατείθεντε και οι στίχοι πιο κάτω όπως και το τραγούδι που ακούγοντε ενναλάξ)

Τραγούδι: ''Αναστορώ τα παλαιά''

Στίχοι/μουσική: Χρύσανθος Θεοδωρίδης


Αναστορώ τα παλαιά
Κι η καρδ(ι)ά μ' φαρμακούται
Κρούνε σο νου μ' τα μέρ(ε)α μουν
Και η γούλα μ' γομούται.

Έκειτι τόπα έμορφα
Τη πατρίδας χωρία
Ρασόπα που επέμνετε
Με τα νερά τα κρύα.

Θυμούμαι τα κρύα νερά σ'
Τα πράσινα χορτάρ(ι)α σ'
Τ' άσπρα τα σ(ι)όνια σ', την βρεσί σ'
Τ' έμορφα τα παρχάρ(ι)α σ'


Ποίημα: παραποιημένο του Γ.Σαρακινίδη


Ποντος! Εν αστρον φωτεινον σ΄Ελλενικους αιωνας.
Αργοναυτων το ορωμαν και τη Ακριται καστρον.
Πόντος ακριβοθωρετος Τραντέλλενων η χώρα.
Πυκνα, δυσσα τα ρασχια μαραντα φορτωμενα
Ποντος!Αγερας παρχαρι, θυμιρου μυροδια
τη λυρας γλυκολαλεμαν, νεροπα παντα κρυα.
Ποντος! Η πρωτεσα χαρα μ΄το υστερνον μ΄ο πονος.
αροθυμω και τραγουδω αροθυμω και κλαιω
Κι ερθανε χρονια δισεκτα, καταραμενα χρονια
ο ουρανον ελιβωσεν, σην γην ποταμ΄ τι αιμαν
Κ΄έρθεν θρηνος θανατος, περαν περουν σον Πόντον
Ξαν κρουγ΄νε οι αγαρηνοι και καιγ΄νε και ριμαζ΄νε
Τον βιον γενεων, ο κοσμον ξεριζουτε
κι ενας Λαος πορευκεται σ΄αδαμ τιν εξοριαν
και σην Ελλάδαν ερθαμε, ριζα μουν προαιωνιον
πατρίδα τη πατρίδαςκαι ξαν πουλιν μ΄ασην αρχην χτιζομεν το γεφυριν
την γην κατατυπαινομεν με αλετριν και χορον