… Και το πολιτικό κατεστημένο αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα
Καθώς η χώρα μας σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή, η οποία θα ανατρέψει πλήρως κάθε ατομική ή συλλογική βεβαιότητα που ίσχυε τα τελευταία 37 χρόνια, η κυβέρνηση δίχως ίχνος αυτοκριτικής, δίχως συναίσθηση της ιστορικής της ευθύνης, δίχως φιλότιμο τελικά, επιδίδεται σε μια ακόμα επικοινωνιακή διαχείριση, προκειμένου να διασωθεί πολιτικά, για μερικές ακόμα εβδομάδες (ή μέρες;).
Έκπληκτοι ακούμε τα κυβερνητικά στελέχη, όσα τουλάχιστον διαθέτουν το απαραίτητο θράσος ώστε να εμφανίζονται δημοσίως, να μιλάνε για την ανάγκη “ελάφρυνσης του χρέους” (έτσι βάφτισε το “κούρεμα” ο ΓΑΠ), ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμίαν. Είναι πασιφανές πλέον, ότι είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν την καταστροφή ως επιτυχία και μάλιστα ως κάτι που διαπραγματεύτηκαν με σθένος! Βέβαια είναι αλήθεια ότι οι χειροκροτητές ακόμα και στο στενό μνημονιακό περιβάλλον τείνουν να εκλείψουν, με τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα την εμμονή των κ.κ. Βενιζέλου και Καρατζαφέρη για κύρωση της συνθήκης από 180 βουλευτές. Και ενώ για τον κ. Καρατζαφέρη ισχύει το ελαφρυντικό του ισχυρότερου πολιτικού του πλεονεκτήματος, της κωλοτούμπας, για τον κ. Αντιπρόεδρο, που τυγχάνει να κατέχει και την ιδιότητα του συνταγματολόγου, είναι λυπηρό να βλέπουμε το σύνταγμα της χώρας να μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, μέσα από τις λεκτικές του ακροβασίες.
Για ποια διαπραγμάτευση μιλάνε;
Είναι κοινό μυστικό στους πεζόδρομους και τα μπιστρό των Βρυξελλών, καθώς και σε κάθε διάδρομο κοινοτικού μεγάρου, ότι τις προηγούμενες ημέρες δεν υπήρξε κανενός είδους διαπραγμάτευση. Και δε μιλάμε για διαπραγμάτευση εκ μέρους της ανύπαρκτης ελληνικής κυβέρνησης. Μιλάμε για πλήρη διαπραγματευτική ανυπαρξία ακόμα και από ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις που πλήττονται άμεσα από το ελληνικό πιστωτικό γεγονός, όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Μόνο κάποιες κραυγές αγωνίας ακούστηκαν, για κάποιες απίθανες αιτιάσεις. Σαν μια ολική άρνηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν την ολέθρια πραγματικότητα.
Κραυγές όπως, να μειωθούν οι επιπτώσεις της αναπόφευκτης ελληνικής χρεοκοπίας, μέσω μιας ήπιας διαγραφής του 30 ή 40%, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο θα εξαγρίωνε τις αγορές και θα οδηγούσε την κατάσταση στο χάος ή σε μια νέα πιο επώδυνη αναδιάρθρωση μέσα σε λίγες εβδομάδες, όπως ακριβώς έγινε και με την αστεία συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Κραυγές όπως, να ενισχυθεί ο ήδη τοξικός EFSF με νέες εγγυήσεις (κατά προτίμηση γερμανικές) για να πάρει ακόμα μια ανάσα το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι ένας παραφουσκωμένος EFSF απλά θα φούσκωνε ακόμα περισσότερο το μπαλόνι, για να σκάσει με περισσότερο πάταγο σε μερικούς μήνες (ή εβδομάδες;)
Και όλα αυτά εμφανίζονται σε σοβαρά έντυπα ως μια υποτιθέμενη μορφή διαπραγμάτευσης, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το γερμανικό κοινοβούλιο ψηφίζει σήμερα ότι το όριο των γερμανικών εγγυήσεων δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 211δις. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι καλώς ή κακώς οι Γερμανοί, αφού πρώτα έδωσαν τη δυνατότητα και τους πόρους στην Ελλάδα να ανακάμψει, αφού διαπίστωσαν ότι η δυνατότητα αυτή κατασπαταλήθηκε από μια ανίκανη κυβέρνηση, αφού βλέπουν την Ιταλία και την Ισπανία να πέφτουν, αφού βλέπουν ότι η Γαλλία χάνει την αξιολόγηση ΑΑΑ εντός ολίγου, αφού λοιπόν μένουν αυτοί μόνοι ως εγγυητές, αποφάσισαν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κοινωνικό ιστό της χώρας , το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το δυσοίωνο μέλλον του ευρώ. Και οι Γερμανοί δίνουν τέτοιο τόνο στις αιτιάσεις τους, σαν να θέλουν να σπρώξουν την Ελλάδα και τις άλλες προβληματικές χώρες εκτός κοινού νομίσματος.
Ο Θουκυδίδης και η πραγματικότητα
Εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ τυχεροί. Σχεδόν σε κάθε έκφανση των καταστάσεων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να προστρέξουμε στις απαντήσεις των μεγαλοφυϊών μας προγόνων. Ένας από αυτούς, που θεωρείται σήμερα ο κορυφαίος πολιτικός αναλυτής όλων των εποχών και διδάσκεται άπληστα στα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης, είναι ο μέγας Θουκυδίδης. Τι θα συμβούλευε σήμερα ο Αθηναίος ιστορικός και στοχαστής τους σύγχρονους Έλληνες (και ξένους) πολιτικούς;
-Ότι η Ευρώπη, βυθισμένη μέχρι το κεφάλι στα σκατά ενός πολυπλόκαμου χρέους (στις φτωχές χώρες δημόσιου και σε άλλες πλούσιες, ιδιωτικού) βρίσκεται με το χέρι απλωμένο απέναντι σε μια δύσπιστη και απρόθυμη Γερμανία και μερικές οικονομικά ανύπαρκτες χώρες δορυφόρους της
1. Ότι όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια δεινή διπλωματική θέση, είτε υποκύπτεις στις ορέξεις του ισχυρού, είτε τα τινάζεις όλα στον αέρα και οι Θεοί μαζί σου, πάντως δεν προσποιείσαι ότι διαπραγματεύεσαι
2. Ότι είναι ανώφελο να κερδίζεις χρόνο ή να επιμένεις σε μία ατελέσφορη κατάσταση (συνολικά μη διαχειρίσιμο χρέος), ξοδεύοντας πολύτιμους πόρους για ένα μάταιο στόχο
3. Ότι από τη ζημιά δεν μπορείς να βγάλεις κέρδος, συνεπώς οφείλεις να αποδεχτείς την κατάστασή σου, όσο άσχημη και αν είναι αυτή, και να περιορίσεις όπου μπορείς τις απώλειες και κυρίως να δράσεις γρήγορα και αποφασιστικά
4. Ότι οι πολιτικές ενώσεις (βλ. Αθηναϊκή συμμαχία) δεν είναι αθώες συμμαχίες, δεν είναι δημοκρατικές παιδικές χαρές, αλλά οργανισμοί στους οποίους εφαρμόζεται ακόμα πιο πειστικά ο κανόνας της ισχύος
5. Ότι οι εν λόγω συμμαχίες δεν είναι μονόδρομος, γιατί όσο ανίσχυρος και αν είσαι, πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος να σε στηρίξει, όχι λόγω αλτρουισμού, αλλά απλά και μόνο για να βλάψει τα συμφέροντα του ανταγωνιστή του
Όταν οι Αθηναίοι εκστράτευσαν στη Λέσβο, αφού κυριάρχησαν στο νησί, διαβουλεύονταν για το μέλλον των κατοίκων, αν δηλαδή θα τους σφαγιάσουν, ή αν θα τους χαρίσουν τη ζωή υπό ένα καθεστώς υποτέλειας. Οι Λέσβιοι διαπραγματευτές, όπως μας διηγείται γλαφυρά ο Θουκυδίδης, προσπαθούσαν να αποτρέψουν το πρώτο ενδεχόμενο.
Αν πιστέψουμε τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κατ’ αναλογίαν θα έπρεπε οι Λέσβιοι διαπραγματευτές να συζητούσαν για το μέγεθος της πολεμικής ενίσχυσης που θα λάμβαναν από τους Αθηναίους, ή για το αν η οικονομική τους εισφορά θα ήταν μειωμένη ή αυξημένη τον επόμενο χρόνο…
Καθώς η χώρα μας σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή, η οποία θα ανατρέψει πλήρως κάθε ατομική ή συλλογική βεβαιότητα που ίσχυε τα τελευταία 37 χρόνια, η κυβέρνηση δίχως ίχνος αυτοκριτικής, δίχως συναίσθηση της ιστορικής της ευθύνης, δίχως φιλότιμο τελικά, επιδίδεται σε μια ακόμα επικοινωνιακή διαχείριση, προκειμένου να διασωθεί πολιτικά, για μερικές ακόμα εβδομάδες (ή μέρες;).
Έκπληκτοι ακούμε τα κυβερνητικά στελέχη, όσα τουλάχιστον διαθέτουν το απαραίτητο θράσος ώστε να εμφανίζονται δημοσίως, να μιλάνε για την ανάγκη “ελάφρυνσης του χρέους” (έτσι βάφτισε το “κούρεμα” ο ΓΑΠ), ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμίαν. Είναι πασιφανές πλέον, ότι είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν την καταστροφή ως επιτυχία και μάλιστα ως κάτι που διαπραγματεύτηκαν με σθένος! Βέβαια είναι αλήθεια ότι οι χειροκροτητές ακόμα και στο στενό μνημονιακό περιβάλλον τείνουν να εκλείψουν, με τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα την εμμονή των κ.κ. Βενιζέλου και Καρατζαφέρη για κύρωση της συνθήκης από 180 βουλευτές. Και ενώ για τον κ. Καρατζαφέρη ισχύει το ελαφρυντικό του ισχυρότερου πολιτικού του πλεονεκτήματος, της κωλοτούμπας, για τον κ. Αντιπρόεδρο, που τυγχάνει να κατέχει και την ιδιότητα του συνταγματολόγου, είναι λυπηρό να βλέπουμε το σύνταγμα της χώρας να μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, μέσα από τις λεκτικές του ακροβασίες.
Για ποια διαπραγμάτευση μιλάνε;
Είναι κοινό μυστικό στους πεζόδρομους και τα μπιστρό των Βρυξελλών, καθώς και σε κάθε διάδρομο κοινοτικού μεγάρου, ότι τις προηγούμενες ημέρες δεν υπήρξε κανενός είδους διαπραγμάτευση. Και δε μιλάμε για διαπραγμάτευση εκ μέρους της ανύπαρκτης ελληνικής κυβέρνησης. Μιλάμε για πλήρη διαπραγματευτική ανυπαρξία ακόμα και από ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις που πλήττονται άμεσα από το ελληνικό πιστωτικό γεγονός, όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Μόνο κάποιες κραυγές αγωνίας ακούστηκαν, για κάποιες απίθανες αιτιάσεις. Σαν μια ολική άρνηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν την ολέθρια πραγματικότητα.
Κραυγές όπως, να μειωθούν οι επιπτώσεις της αναπόφευκτης ελληνικής χρεοκοπίας, μέσω μιας ήπιας διαγραφής του 30 ή 40%, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο θα εξαγρίωνε τις αγορές και θα οδηγούσε την κατάσταση στο χάος ή σε μια νέα πιο επώδυνη αναδιάρθρωση μέσα σε λίγες εβδομάδες, όπως ακριβώς έγινε και με την αστεία συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Κραυγές όπως, να ενισχυθεί ο ήδη τοξικός EFSF με νέες εγγυήσεις (κατά προτίμηση γερμανικές) για να πάρει ακόμα μια ανάσα το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι ένας παραφουσκωμένος EFSF απλά θα φούσκωνε ακόμα περισσότερο το μπαλόνι, για να σκάσει με περισσότερο πάταγο σε μερικούς μήνες (ή εβδομάδες;)
Και όλα αυτά εμφανίζονται σε σοβαρά έντυπα ως μια υποτιθέμενη μορφή διαπραγμάτευσης, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το γερμανικό κοινοβούλιο ψηφίζει σήμερα ότι το όριο των γερμανικών εγγυήσεων δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 211δις. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι καλώς ή κακώς οι Γερμανοί, αφού πρώτα έδωσαν τη δυνατότητα και τους πόρους στην Ελλάδα να ανακάμψει, αφού διαπίστωσαν ότι η δυνατότητα αυτή κατασπαταλήθηκε από μια ανίκανη κυβέρνηση, αφού βλέπουν την Ιταλία και την Ισπανία να πέφτουν, αφού βλέπουν ότι η Γαλλία χάνει την αξιολόγηση ΑΑΑ εντός ολίγου, αφού λοιπόν μένουν αυτοί μόνοι ως εγγυητές, αποφάσισαν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κοινωνικό ιστό της χώρας , το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το δυσοίωνο μέλλον του ευρώ. Και οι Γερμανοί δίνουν τέτοιο τόνο στις αιτιάσεις τους, σαν να θέλουν να σπρώξουν την Ελλάδα και τις άλλες προβληματικές χώρες εκτός κοινού νομίσματος.
Ο Θουκυδίδης και η πραγματικότητα
Εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ τυχεροί. Σχεδόν σε κάθε έκφανση των καταστάσεων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να προστρέξουμε στις απαντήσεις των μεγαλοφυϊών μας προγόνων. Ένας από αυτούς, που θεωρείται σήμερα ο κορυφαίος πολιτικός αναλυτής όλων των εποχών και διδάσκεται άπληστα στα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης, είναι ο μέγας Θουκυδίδης. Τι θα συμβούλευε σήμερα ο Αθηναίος ιστορικός και στοχαστής τους σύγχρονους Έλληνες (και ξένους) πολιτικούς;
-Ότι η Ευρώπη, βυθισμένη μέχρι το κεφάλι στα σκατά ενός πολυπλόκαμου χρέους (στις φτωχές χώρες δημόσιου και σε άλλες πλούσιες, ιδιωτικού) βρίσκεται με το χέρι απλωμένο απέναντι σε μια δύσπιστη και απρόθυμη Γερμανία και μερικές οικονομικά ανύπαρκτες χώρες δορυφόρους της
1. Ότι όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια δεινή διπλωματική θέση, είτε υποκύπτεις στις ορέξεις του ισχυρού, είτε τα τινάζεις όλα στον αέρα και οι Θεοί μαζί σου, πάντως δεν προσποιείσαι ότι διαπραγματεύεσαι
2. Ότι είναι ανώφελο να κερδίζεις χρόνο ή να επιμένεις σε μία ατελέσφορη κατάσταση (συνολικά μη διαχειρίσιμο χρέος), ξοδεύοντας πολύτιμους πόρους για ένα μάταιο στόχο
3. Ότι από τη ζημιά δεν μπορείς να βγάλεις κέρδος, συνεπώς οφείλεις να αποδεχτείς την κατάστασή σου, όσο άσχημη και αν είναι αυτή, και να περιορίσεις όπου μπορείς τις απώλειες και κυρίως να δράσεις γρήγορα και αποφασιστικά
4. Ότι οι πολιτικές ενώσεις (βλ. Αθηναϊκή συμμαχία) δεν είναι αθώες συμμαχίες, δεν είναι δημοκρατικές παιδικές χαρές, αλλά οργανισμοί στους οποίους εφαρμόζεται ακόμα πιο πειστικά ο κανόνας της ισχύος
5. Ότι οι εν λόγω συμμαχίες δεν είναι μονόδρομος, γιατί όσο ανίσχυρος και αν είσαι, πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος να σε στηρίξει, όχι λόγω αλτρουισμού, αλλά απλά και μόνο για να βλάψει τα συμφέροντα του ανταγωνιστή του
Όταν οι Αθηναίοι εκστράτευσαν στη Λέσβο, αφού κυριάρχησαν στο νησί, διαβουλεύονταν για το μέλλον των κατοίκων, αν δηλαδή θα τους σφαγιάσουν, ή αν θα τους χαρίσουν τη ζωή υπό ένα καθεστώς υποτέλειας. Οι Λέσβιοι διαπραγματευτές, όπως μας διηγείται γλαφυρά ο Θουκυδίδης, προσπαθούσαν να αποτρέψουν το πρώτο ενδεχόμενο.
Αν πιστέψουμε τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κατ’ αναλογίαν θα έπρεπε οι Λέσβιοι διαπραγματευτές να συζητούσαν για το μέγεθος της πολεμικής ενίσχυσης που θα λάμβαναν από τους Αθηναίους, ή για το αν η οικονομική τους εισφορά θα ήταν μειωμένη ή αυξημένη τον επόμενο χρόνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου