Το τραγικό δεν είναι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αλλά το ίδιο το Διεθνές Δικαστήριο

Το τραγικό δεν είναι η χθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στην προσφυγή των Σκοπιανών. Το τραγικό είναι το ίδιο το Διεθνές Δικαστήριο και τα κριτήρια που χρησιμοποιεί για να φτάσει σε μία απόφαση. Κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τη νομική επιστήμη, αλλά ενδύονται μόνο το μανδύα αυτής. Διότι, για… ποιό «βέτο» της Ελλάδας στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ γίνεται λόγος, όταν από την απλή ανάγνωση των πρακτικών της εν λόγω Συνόδου διαπιστώνεται με τον πλέον γελοιωδώς εύκολο τρόπο ότι η μη είσοδος των Σκοπιανών στο ΝΑΤΟ ήταν μία ομόφωνη και καταλυτική απόφαση; Πώς λοιπόν μπορεί να ψέγεται κάποιος ότι παραβιάζει μία συμφωνία, όταν αυτή δεν έχει παραβιασθεί; Πώς γίνεται να εθελοτυφλεί ένα ολόκληρο υποτίθεται αδέκαστο σύστημα, όταν οι Σκοπιανοί βαφτίζουν το αεροδρόμιο τους «Μέγας Αλέξανδρος», διδάσκουν στα παιδιά τους στα σχολεία ότι η χώρα τους επεκτείνεται μέχρι τη Λάρισα, καλλιεργούν αδιάκοπα το πνεύμα του αλυτρωτισμού και χτίζουν αγάλματα – μαμούθ με το Μέγα Αλέξανδρο; Το χειρότερο όλης αυτής της διαδικασίας είναι η τραγική διάψευση ότι μπορεί σε τέτοιους διεθνείς «Οργανισμούς» ή φορείς «απονομής δικαιοσύνης» να βρει κανείς το δίκαιο του. Πολύ περισσότερο, όταν επί δεκαετίες οι Έλληνες έχουν μεγαλώσει με το «θέσφατο»: «να προσφύγουμε στη Χάγη για να βρούμε το δίκιο μας με την Τουρκία». Είμαστε σίγουροι ή «κινδυνεύει» να ανακηρυχθεί τουρκικό έδαφος η… Ζάκυνθος, η Κεφαλλονιά και η Λευκάδα, όταν δια γυμνού οφθαλμού είναι κάτι παραπάνω από ορατοί οι πολιτικοί παράγοντες που υπεισέρχονται σε μία κατά τα φαινόμενα νομική απόφαση;