Το ότι ο δημοσιογράφος των Financial Times, στον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να υποβάλει τις ερωτήσεις του στον Έλληνα Πρωθυπουργό, ξεπέρασε τα καλώς εννοούμενα όρια, όπως και αν αυτά τα όρια τα ονομάζει ο καθένας, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Μπορεί η Ελλάδα να θεωρείται μία μικρή χώρα, αλλά αυτό δεν δίνει σε κανέναν καραγκιόζη (χωρίς εισαγωγικά η λέξη) το δικαίωμα να συμπεριφέρεται στον Πρωθυπουργό της χώρας με τρόπο σχεδόν απαξιωτικό. Διότι ο κάθε Πρωθυπουργός, όσο και αν κάποιοι φροντίζουν να μας κάνουν να το ξεχνάμε, είναι η ίδια η Χώρα, ειδικά όταν βρίσκεται σε τέτοιου είδους ταξίδια στο εξωτερικό. Από την άλλη, αυτή είναι η δουλειά του κάθε δημοσιογράφου. Να γίνεται ενοχλητικός προς την κάθε μορφής εξουσία, να μη την χαϊδεύει, να μην της χαρίζεται. Εδώ, μάλλον, αυτά τα ζητήματα τα έχουμε ξεχάσει. Υπάρχει όμως μία χαώδης διαφορά ανάμεσα στην έννοια “κάνω την ερώτηση που πρέπει” και στην έννοια “είμαι καραγκιόζης γιατί συνεχίζω να παίζω το “παιχνίδι” της εφημερίδας μου”. Η ίδια διαφορά υπάρχει και στον τρόπο που αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεσαι ούτε τις επαναστατικές αντί-Financial Times κορώνες, ούτε βέβαια και την απαξία απέναντι σε αυτό που έγινε. Δόξα τω Θεώ, οι οργανωμένες κοινωνίες έχουν κανόνες, έχουν Νόμους και έχουν τρόπους να ρυθμίζουν θέματα, όπως εάν νομίζεις ότι πίσω από τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα υπάρχει ευθεία διαστρέβλωση της αλήθειας για να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας: Κάντους αγωγή, διότι αιωρείται η απάντηση σε ένα απλό ερώτημα που εδώ και καιρό θέσαμε: Όταν όσοι μιλούν, δεν κοιτούν “τα του οίκου τους” – Πόσες απολύσεις έκαναν οι Financial Times;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου